حبس یک عضو از خانواده در دوران کودکی با ابتلای جنس مذکر به دیابت ارتباط دارد

5فوریه 2020 - محققان دانشگاه تورنتو و دانشگاه آلاباما در یک مطالعه ی جدید دریافتند پسرانی که در دوره ی کودکی، زندانی شدن یکی از اعضای خانواده ی خود را تجربه کرده اند، 64٪ بیشتر در معرض ابتلا به دیابت در بزرگسالی هستند، در مقایسه با افرادی که در معرض این سختی در دوران کودکی قرار نگرفته اند. نتایج این تحقیق در SAGE-Open Medicine منتشر گردید.

تحقیقات قبلی همین گروه از محققان در سال 2016 نشان داد زندانی شدن یک عضو خانواده در دوران کودکی با خطر بسیار بیشتری برای حمله قلبی در مردان -اما نه در زنان- همراه است.

در مطالعه اخیر آنها نمونه بزرگی از بزرگسالان بالای 40 سال را در پنج ایالت آمریکا بررسی کردند. از بین مردانی که در معرض این تروما در دوران کودکی فرار گرفته بودند ، 7.9 درصد به دیابت مبتلا بودند. از بین مردانی که زندانی شدن یک عضو خانواده را در کودکی تجربه نکرده بودند، تنها 4.8٪ این بیماری را داشتند. اختلاف در زنان بسیار کمتر بود (5.4٪ در مقابل 4.5٪).

دکتر Bradley White، از دپارتمان روانشناسی در دانشگاه آلاباما گفت: مطالعات قبلی نشان می دهد که زندانی شدن والدین تاثیر مخربی بر ثبات مسکن، اشتغال و روابط زناشویی والدین دارد. همچنین با ناسازگاری روانی-اجتماعی و اختلالات روانی در کودکان همراه است و اغلب منجر به ننگ اجتماعی و خانوادگی قابل توجهی می شود. او افزود: با این حال در مطالعات پیشین، توجه کمتری به نتایج دراز مدت این امر بر سلامت جسمی کودکان در بزرگسالی، صورت گرفته است.

حبس اعضای خانواده در دوران کودکی یک تجربه‌ی کودکی در حال رشد است که به طور فزاینده در ایالات متحده رایج است و تحقیقات زیادی بر روی آن در حال انجام می باشد. از هر 17 پاسخ دهنده در سنین 40-64 سالگی، یک نفر تجربه ی حبس یکی از اعضای خانواده را در زندان داشت، در حالیکه از 63 پاسخ دهنده در سنین 80 سال و بالاتر، یک نفر همین تجربه را گزارش کرده بود. اکثریت قریب به اتفاق مردان زندانی در ایالات متحده آمریکا پدران کودکان زیر 18 سال هستند.

در حالی که مطالعه ی دکتر وایت و پرفسور از دانشگاه تورنتو، برای نتیجه گیری در مورد نتایج مختلف یافته شده بین زنان و مردان طراحی نشده بود، محققان فرضیه های مختلفی را در مورد این اختلاف مطرح کرده اند که در آینده به کشف آنها خواهند پرداخت.

دکتر وایت می گوید: شواهد اولیه نشان می دهد كه مردان نسبت به زنان از نظر بیولوژیكی آسیب پذیرتر هستند و سرکوب تستوسترون ناشی از استرس را تجربه می كنند كه این امر با مقاومت به انسولین ارتباط دارد. علاوه بر این، حبس غالبا بر تماس پدران با فرزندان تاثیر می گذارد، كه به ویژه بر توانایی فرزندان برای مقابله با استرس تأثیر منفی دارد. پسران و آقایان نسبت به دختران و خانمها كمتر در پاسخ به حوادث ناگوار و تجربیات منفی، به دنبال حمایتهای روانشناسی هستند.

از آنجایی که مطالعات پیشین نشان داده اند که سایر آسیب های نامطلوب دوران کودکی همچنین در بروز مشکلات بهداشتی در مراحل بعدی زندگی نقش دارند و این آسیبهای نامطلوب در خانواده هایی که یکی از اعضای آن در حبس است، شایع تر می باشد، محققان در این تجزیه و تحلیل، علاوه عوامل خطر شناخته شده برای دیابت مانند چاقی و سیگار کشیدن، نتایج را برای شش شکل دیگر از آسیب های کودکی، تنظیم کردند. این شش مورد تروما شامل آزار جنسی، جسمی و کلامی، اعتیاد والدین، ​​بیماری روانی والدین و خشونت خانگی والدین بودند.

پرفسور فولر تامسون همچنین گفت: نتایج دو مطالعه ی ما نشان می دهد که افزایش چشمگیر نرخ زندانی شدن ممکن است اثرات سلامتی طولانی مدتی برای پسران خانواده هایی با یک عضو در حبس داشته باشد و ممکن است این تأثیرات تا مراحل بعدی زندگی ادامه یابد.

دکتر Keri J. West، یکی از نویسندگان این مقاله گفت: نتایج ما از گزینه های دیگر بجای سیاست ها و اقدامات فعلی در مورد حبس حمایت می کند.این گزینه ها شامل سرمایه گذاری در استراتژی هایی برای هدایت افراد به برنامه های توانبخشی مبتنی بر جامعه، تسهیل تماس با خانواده با قرار دادن افراد زندانی در مراکز نزدیک به اجتماعات خود و حذف سیاست های محدود کننده ی بازدیدها و تماسها که باعث ایجاد فشار بیش از حد بر اعضای خانواده می شود، مانند ساعات محدود بازدید و هزینه های بالا برای تماس های تلفنی، می باشد.

منبع:

https://medicalxpress.com/news/2020-02-incarceration-family-member-childhood-diabetes.html